Ik had het over de steen van Anna Noor. Je ziet dat daar best iets over te vertellen is. Maar er is iets vreemds aan de steen van Anna Noor. Hij is namelijk helemaal niet van Anna Noor, maar van ons, die haar door middel van een monumentje en een plekje bij ons willen houden. Van mij, die er een solo-actie van maakte om hem helemaal naar mijn zin te ontwerpen en te laten uitvoeren.

Ook het verlies is niet van Anna Noor. Het is van mij, van ons.

Van alles dat na haar dood is begonnen, is niets meer van haar, maar wij schrijven nog graag de wereld aan haar toe. Zij wordt niet alleen als vanzelf aan een steen en aan verlies verbonden. Er zijn zoveel kleine en grote momenten en gebeurtenissen, die zij niet meer meemaakt, maar die zich met graagte aan haar hechten in een vaak onnavolgbaar weefsel van beelden, associaties en herinneringen.

Ze is voorgoed en eindeloos ver weg, maar ik herken haar soms in een flits in iemand die ik op straat passeer, of in de verte zie. Dat kan iemand van haar laatste leeftijd zijn, maar ook veel jonger. Ik draag haar mee in een zee van beelden die zich van tijd of realiteit niets aantrekken.
En dan de dromen, waarin ze aanwezig is, zoals ik haar in allerlei periodes van haar leven heb gekend, maar dan in wel heel nieuwe, nooit beleefde, situaties. Het is alsof ze tegelijkertijd oneindig ver weg is en toch met mij verder leeft, in verschillende fasen van haar leven, maar nooit ouder dan ik haar gekend heb. Ze is er dan plotseling weer even, steeds in een andere leeftijdsfase, om net zo abrupt weer te verdwijnen. En het lijkt zo echt als echt kan zijn.

Met de pijltjes onderin links en rechts kun je door de berichten bladeren.
(De naam van het bericht verschijnt steeds in beeld en je kunt daar op klikken)