In haar laatste jaren beleefde Anna Noor veel paardrijplezier met drie vriendinnen. Susan had een eigen paard en met Iris en Paulien mocht ze gebruik maken van twee paarden, die ze ook verzorgden. Maar er was meer dan gedeelde paardenliefde. Iris kende ze al vanaf haar lagere schooltijd en zij ging onder andere een aantal jaren achter elkaar met Anna Noor en mij mee op vakantie. Paulien en Susan waren ouder dan Anna Noor en Iris en behalve vriendinnen ook wel haar raadgevers.

Anna Noor woonde het laatste jaar in huis bij Susan en haar twee kinderen. Dit was een keuze die bijna vanzelf tot stand kwam. Ik zocht met Anna Noor samen een woning. Het idee was om dat huis dan heel geleidelijk aan haar over te laten. Susan was ook op zoek naar andere woonruimte en we kwamen overeen om samen te gaan zoeken. Het toeval wilde dat Susan eerder een woning voor zichzelf kreeg aangeboden en zij wilden beiden graag dat Anna Noor dan bij haar zou gaan wonen. Ik heb daarmee ingestemd. Ze begon met een eigen kamer en later ontstond voor haar de mogelijkheid om twee kamers te gebruiken.

Twee dagen voor haar dood hadden we samen net haar nieuwe slaapkamer afgemaakt en ze heeft later zelf haar nieuwe bed in elkaar gezet.
Ik weet niet zeker of haar laatste nacht de eerste was dat ze erin sliep…

Een hele lieve vriendin was Susan voor Anna Noor. Ze hadden heel veel lol, maar deelden ook serieuze zaken.
Anna Noor was wel heel sociaal en aan vriendinnen en vrienden was er geen gebrek. Toch heb ik nooit het idee gehad dat ze gemakkelijk over zichzelf kon praten. Er was altijd een zekere reserve. Dat had ze niet van een vreemde.

Maar bij Susan begon ze los te komen. Ik denk niet dat ze alles met haar deelde, maar ze werkte er aan om opener te zijn. Ze spreidde het volgens mij over haar vriendinnen, vooral de oudere; hier wat, daar wat. Toch drong Susan volgens mij – zonder dat ik daarmee anderen tekort wil doen – verder tot haar door dan wie ook en durfde Anna Noor haar het meeste toe te vertrouwen.

Ik ben blij en dankbaar dat Anna Noor in haar laatste tijd, die om diverse redenen zeker niet gemakkelijk voor haar was, juist bij Susan was.

Susan heeft haar gevonden, die morgen in oktober 2002. Wat een schok zal het voor haar geweest zijn. Ik vind het erg dat zij dat mee heeft moeten maken en ik heb bewondering voor hoe ze er mee om is gegaan, hoe ze het verdriet en de ontreddering heeft toegelaten en zich daarna weer herpakt heeft.